ငါ့အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ခပ္ဖြဖြ ေျခသံေလး ေလထဲမွာ ေျပးလာတယ္
အနက္ေရာင္ တိမ္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား
ငါ့ေဘးနားေရာက္ေနခဲ့သလဲ
အိပ္ယာေပၚကို ႏွင္းဆီပန္းေတြ တပြင့္ျပီးတပြင့္ေႂကြက်လာခိုက္
နာရီဟာ စကၠန္႔တံ မပါဘဲ ဆက္တိုက္ႀကီးကိုလည္ေနတယ္။
တပတ္ … ၿပီး တပတ္ … ေနာက္တပတ္…
ျပတင္းေပါက္တံခါးဟာ အရွင္လတ္လတ္ အပိတ္ခံလိုက္ရၿပီ
ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေၾကာင္မေလး လက္သည္းအရွည္ေတြနဲ႔
ကိုယ့္ဆီ အသံမေပးဘဲ ၿပန္ေရာက္လာတယ္။
မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို အုပ္ျပီးက်ေနတဲ့ မင္းရဲ႕ဆံႏြယ္တျခမ္းဟာ
ဘာေၾကာင့္မ်ားခရမ္းေရာင္သန္းေနသ
အိပ္မေပ်ာ္ခင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ့္လည္ပင္းကိုယ္
အဲ့ဒီ သံေယာစဥ္ၾကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္္ၿပီး Suicide လုပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္
ပံုျပင္ေတြဟာ ငါကို တရားခံတေယာက္လို လာၾကည့္ေနၾကရဲ႕
အျဖဴေရာင္ အတိတ္ေတြ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚမွာ မရွိေတာ့ဘူး။
ဖြင့္ထားတဲ့ မီးေတြ ေမွာင္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္
လည္ေနတဲ့ပန္ကာရပ္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္
ငါ့ နံေဘးနားမွာ မင္းကိုေတြ႔လိုက္ရတာပဲ။
ငါမျမင္ဖူးတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီးၿပံဳးေနတာမ်ား
လွရက္လိုက္တာ ေကသီ ရယ္
နံရံထက္ကေန ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ ပဲ့တင္သံေတြခ်ည္း
ေတာက္ေလွ်ာက္ေႂကြက်ေနတယ္ ။
what the hell
မင္းလက္သည္းရွည္ေတြၾကားက ဓားသြားဟာ
ငါ့အသက္ရွဴသံကို လာေထာက္ထားတယ္
နံရိုးၾကားမွာ ေသြးစက္ေတြ . . .
ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အခန္းငယ္ထဲမွာ ေနာင္တေတြ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္
Cut..Cut..Cut
ငါသိပ္ၿမတ္ႏိုးတဲ့ လက္သည္းရွည္ေတြနဲ႔ ငါ့ကိုသတ္ေတာ့မယ္
ဒါဟာ ငါ့တည္ရွိမႈရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအရသာပဲလား
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္
ေတးသြားခပ္တိုးတိုးေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္
ေနာက္ခံ ဖြင့္ထားဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါဘူးကြယ္
ငါ ေန တတ္ ပါ တယ္
စူးရွ ရင့္သီးလြန္းတဲ့ မင့္အၾကည့္ေတြကပဲ
ငါ့အတြက္ ေသဆံုးျခင္းသံစဥ္ ျဖစ္ေနၿပီးသားပဲ ( မဟုတ္လား )
နတ္သမီး တပါးဧည္ခံေကြ်းေမြးတဲ့ ညစာ စားပြဲဆိုတာ
ကိုယ္ ေနာက္ဆံုး ရူးသြပ္ခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုပဲ ျဖစ္မွာပါ ေကသီ
အတိတ္ကို တလႊာခ်င္းခြာၿပီး ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ကပ္ထားတယ္
မိတၱဴကူးစက္ထဲက ငါ့အိပ္မက္က္ို အၿမန္ဆြဲထုတ္လုိက္ပါေတာ့
ငါမသိလုိက္ခင္မွာပဲ စာမ်က္ႏွာ တခုလံုး အနီေရာင္ေတြ ရႊဲလုိ႔ . . . ။
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆိုတာ ဒီကဗ်ာထဲမွာ ဘယ္သူမွ မသိခင္ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ သေႏၵသားပဲ ။